Święta Kateri Tekakwitha

1656 r. – 1680 r.

Święto: 17-ego kwietnia (Kanada); 14-ego lipca (Stany Zjednoczone)

Znana także jako: Katarzyna Tegakwitha; Takwita, Lilia Mohawków; Tegakouita; Genowefa Nowej Francji

W historii ewangelizacji rdzennych mieszkańców Ameryki, być może najlepiej znaną, jest wcześnie nawrócona św. Kateri Tekawitha. Ona urodziła się w 1656 r., w Ossernenon (Auriesville), na terytorium Mohawków, które później stało się częścią Nowego Jorku. Św. Kateri była córką nie-chrześcijańskiego, wielkiego przywódcy Mohawków z klanu Turtle. Jej matka była chrześcijanką, o imieniu Algonquin, która została porwana przez Irokezów i uratowana od losu branki przez ojca Tekakwitha. Tekakwitha jest imieniem, które św. Kateri otrzymała od jej ludzi, gdy się urodziła. W języków Mohawków, to imię oznacza: "Ona porządkuje sprawy." Wioska, w której św. Kateri się urodziła, znajduje się na wschodzie. Dzisiaj to miejsce jest nazywane Nowym Jorkiem, ale w tamtych czasach, całkowicie należało do Indian. Biali ludzie zaczęli napływać tu, ale większość stanowili Indianie.

W wieku czterech lat ospa wyniszczyła ludność z jej wioski, pozostawiając ją zeszpeconą, uszkadzając jej wzrok i pozbawiając ją rodziców. Św. Kateri była potem wychowywana przez jej wuja, nowego przywódcę, który nie chciał żadnej cząstki chrześcijańskiej wiary. W 1667 r. pewni, dziwni, biali mężczyźni przybyli, aby odwiedzić wioskę, w której mieszkała Tekakwitha. Ludzie nazwali ich "czarnymi sutannami" ponieważ, tak właśnie oni się ubierali w tym czasie. To byli Jezuiccy misjonarze: Fremin, Brujas i Pierron, towarzyszący wysłannikom Mohawków, którzy przybyli do Quebek-u (Kebeku), aby zawrzeć pokój z Francuzami. Oni spędzili trzy dni w wigwamie wuja Tekakwithy. Św. Kateri wierzyła, że francuscy księża misjonarze przynieśli do jej wioski przesłanie od jedynego, prawdziwego Boga. Od nich, św. Kateri otrzymała swoją, pierwszą wiedzę na temat chrześcijaństwa, ale chociaż ona natychmiast, ochoczo zaakceptowała tę wiedzę w swoim sercu, ona nie poprosiła w tym czasie o chrzest.

Kiedy św. Kateri była w wieku 19-u lat, ona poprosiła o chrzest. W dniu 5-ego kwietnia 1676 r., w Niedzielę Wielkanocną, ona została ochrzczona w Caughnawaga i nadano jej imię Kateri lub Katarzyna. Potem stała się obiektem narastającej pogardy i była wyśmiewana przez nie-chrześcijańską ludność ze swojej wioski, za swoje nawrócenie, jak również za jej odmowę pracy w niedziele, a także za odmowę zawarcia małżeństwa. Ale to nie osłabiło jej wiary. Pewnego dnia, młody wojownik zdecydował przestraszyć św. Kateri, aby porzuciła swój sposób myślenia. Ubrał się w barwy wojenne, podniósł maczugę i zamachnął się, tak jakby chciał ją zabić. Św. Kateri myślała, że wkrótce umrze i nie poruszyła się z miejsca. Pozostała w tym miejscu, gdzie była i zamknęła swoje oczy. Ta wielka odwaga, wywarła tak wielkie wrażenie na młodym wojowniku, że opuścił maczugę i odszedł. Podobnie jak prawdziwi Indianie, św. Kateri miała stanąć w obliczu śmierci z odwagą. Każdy dzień był dobry, aby umrzeć.

Księża poprosili ją, aby pojechała do chrześcijańskiej wioski w Kanadzie, znajdującej się nad rzeką Św. Lawrence. W 1677 r. św. Kateri popłynęła do Quebec, do Ośrodka Misyjnego Świętego Franciszka Ksawera du Sault, nazywanego Caughnawaga przez rdzennych mieszkańców. W dniu 15-ego marca 1679 r., w Święto Zwiastowania, w chwilę po otrzymaniu Komunii Świętej, św. Kateri złożyła swój ślub wieczystej czystości. Mottem św. Kateri stało się: "Kto może powiedzieć mi, co jest najbardziej przyjemne dla Boga, abym ja mogła to uczynić?" Ona spędziła dużo czasu na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem, klęcząc w zimnej kaplicy godzinami. Kiedy zimowy sezon łowiecki zabrał św. Kateri i wielu mieszkańców wioski z dala od ich miejsca zamieszkania, ona zrobiła swoją własną, małą, drewnianą kaplicę, rzeźbiąc Krzyż na drzewie i spędzając czas na modlitwie w tym miejscu, klęcząc na śniegu. Św. Kateri kochała Różaniec i nosiła go zawsze na szyi.

Od czasu, kiedy św. Kateri udała się do Caughnawaga i zamieszkała w społeczności chrześcijan, prowadziła tu intensywne życie duchowe, rozwijała w sobie chrześcijańskie cnoty, aż do swojej śmierci, która miała miejsce w Caughnawaga, w Kanadzie, w dniu 17-ego kwietnia 1680 r., kiedy św. Kateri była w wieku 24 lat. To nastąpiło w Ośrodku Misyjnym Świętego Franciszka Ksawera, w Quebec. Jej sława jako heroicznej świętej rozpowszechniła się i wiele cudów wydarzało się dzięki jej wstawiennictwu. Za życia mieszkała w chacie Anastazji Tegonhatsihonga, Indianki wyznającej chrześcijaństwo. Wyjątkowa świętość życia św. Kateri wywarła wrażenie nie tylko na społeczności, z której ona pochodziła, ale również na Francuzach i misjonarzach. Jej umartwienie było wielkie i Chauchtiere mówi, że ona osiągnęła najdoskonalsze zjednoczenie z Bogiem w modlitwie. Po jej śmierci, nabożeństwo do niej rozpoczęło się natychmiast i było odprawiane przez społeczność, z której ona pochodziła. Wielu pielgrzymów odwiedzało jej grób w Caughnawaga. Tu też Rev. Clarence Walworth wystawił pomnik dla uczczenia jej pamięci w 1884 r.; a Radni Baltimore i Quebec składali petycje o jej kanonizację. Św. Kateri Tekakwitha naśladowała pokolenia Świętych: Jana de Brebeuf, Izaaka Jogues i ich towarzyszy, w ten sposób potwierdzając stare, chrześcijańskie powiedzenie, że: "krew męczenników jest nasieniem Chrześcijan".

Po śmierci św. Kateri Tekakwitha, ci, którzy przy niej czuwali, zauważyli zmianę w niej. Skóra jej twarzy, która wcześniej była pełna blizn i znaków z powodu choroby, po śmierci wyglądała na gładką i świeżą. Każdy zrozumiał ten znak, ukazujący że Bóg zawsze bardzo kochał św. Kateri i pozwolił, aby inni to zauważyli. Słowa, które Matka Pana Jezusa wywiedziała pewnego razu, mogłyby dobrze pasować również do św. Kateri: "Bóg wejrzał na moją pokorę i odtąd wszystkie narody będą nazywać mnie błogosławioną!" Wytrwałość i życie św. Kateri są inspiracją dla rdzennej ludności Północnej Ameryki, dla kobiet i wszystkich ludzi, którzy pragną zrozumieć kulturę Indian tego czasu, w którym żyła św. Kateri. Historia toczy się wokół duchowego życia św. Kateri i wzrostu świętości u niej. W miarę jak wydarzenia rozwijają się, autor ujawnia kulturę, historię i archeologię Indian mieszkających w lasach. Św. Kateri Tekawitha jest naprawdę "najpiękniejszym kwiatkiem, który zakwitł wśród Indian" – te słowa możemy przeczytać na kamieniu nagrobnym, znajdującym się na jej grobie.

W dniu 3-ego stycznia 1943 r., św. Kateri została ogłoszona Sługą Bożą przez Papieża Piusa XII. W dniu 22-ego czerwca 1980 r., ona została beatyfikowana przez Papieża Jana Pawła II. Św. Kateri jest znana jako "Lilia Mohawków." Św. Kateri jest pierwszą osobą spośród rdzennej ludności Ameryki, która została ogłoszona świętą. Papież Jan Paweł II wybrał Błogosławioną Kateri jako patronkę Światowego Dnia Młodzieży w 2002 r. Ojciec Jacques Bruyère, który jest opiekunem jej relikwii, ma nadzieję, że "JMJ – Światowy Dzień Młodzieży – przyniesie niezwykły rozgłos dla bł. Kateri", że to pozwoli Papieżowi kanonizować ją, "gdy on ma jeszcze czas", to aluzja do słabego zdrowia Papieża.
Przy innym Papieżu, Ojciec Bruyère wierzy, że cała, czuła praca w kierunku jej kanonizacji mogła by być zmieniona. Jan Paweł II okazał, że On jest raczej hojny, patrząc na 24 lata jego posługi jako Papieża, gdyż On kanonizował 462 spośród 758 świętych w Kościele Katolickim.

Wiadomość z ostatniej chwili

Święta Kateri Tekakwitha jest pierwszą rdzenną mieszkanką Kanady, która została ogłoszona Świętą. Została kanonizowana w niedzielę, 21 października 2012 r., przez Papieża Benedykta XVI, podczas Mszy św. kanonizacyjnej na Placu Św. Piotra w Watykanie.

Patronuje: ekologom, działaczom ochrony środowiska, wygnańcom, ludziom, którzy utracili rodziców, ludziom mieszkającym na obczyźnie, ludziom wyśmiewanym z powodu ich pobożności, Światowemu Dniowi Młodzieży

Modlitwa do św. Kateri Tekakwitha