Święty Franciszek z Asyżu

(1182 r. -1226 r.)

Święto: 4 października

Dziękuję, Służę i Noszę. To są bardzo podstawowe zasady świeckiej duchowości franciszkańskiej.

Franciszek z Asyżu urodził się w 1182 r. w Asyżu jako Giovanni (Jan), później Francisco (Franciszek), di Pietro di Bernardone. Był synem Pietro di Bernardone i Monna Pica. Jego ojciec był szanowanym kupcem i miał nadzieję, że Franciszek pójdzie w jego ślady w interesach. Wzorem innych szczęśliwców, młody Franciszek uważał, że on pasuje do tego, aby wieść życie rycerza. W 1202 r. będąc 20-letnim chłopakiem; on udał się do Perugii, aby tam walczyć. Będąc osadzonym w więzieniu, spędził potem rok w lochu. Ten fakt musiał zapoczątkować proces długiego, powolnego nawrócenia, które pochłonęło wiele lat i spowodowało, że Franciszek dokonał wyjątkowo radykalnego wyboru i postanowił naśladować Pana Jezusa Chrystusa. Gdy on klęczał w zniszczonym kościele w San Portiuncula w 1205 r., Pan przemówił do niego: “Odbuduj Mój Kościół”. Na początku, on przyjął te słowa bardzo dosłownie i podjął się robót budowlanych, mających na celu odrestaurowanie, chylących się ku upadkowi, starych kościołów. Odnowił na przykład kościół w Portiuncula i Bazylikę Matki Boskiej Anielskiej. On zarobił bardzo potrzebne pieniądze, sprzedając materiały swojego ojca, co spowodowało, że jego ojciec był na niego wściekły. Jego ojciec poskarżył się Biskupowi, że Franciszek kradł własność rodzinną, ale kiedy on został wezwany przed Biskupa, Franciszek został członkiem duchowieństwa. Jego ojciec wydziedziczył go, po czym Franciszek oddał mu wszystkie swoje ubrania i uznał Boga za jedynego swojego ojca. On postanowił spędzić resztę swojego życia, żyjąc w ubóstwie. Życie, w którym ubóstwo było głoszone jako wypływające z Miłości Boga, było bardzo oczywiste.

W 1206 r. Franciszek postanowił żyć za murami miasta, jako pustelnik. Wielu dołączyło się do niego. To był początek zakonu Braci Franciszkanów Mniejszych. Franciszek napisał reguły dla tego Zakonu, które były zaaprobowane przez Papieża Innocentego 11 w 1210 r. Wkrótce po tym, ci błagający mnisi Franciszkańscy byli widoczni wszędzie. Franciszek głosił kazania wśród ludzi i wielu powiedziało by, że wśród zwierząt. W dniu 16-ego kwietnia 1209 r., on otrzymał pozwolenie na utworzenie Zakonu, którego członkowie będą żyli w całkowitym ubóstwie. W Niedzielę Palmową w 1211 r. Klara dołączyła do tego młodego zakonu i w 1212 r., powstał nowy Zakon dla kobiet, nazwany Drugim Zakonem. Ten Zakon jest teraz nazywany Zakonem biednej Klary. Zakon otrzymał swoje imię od Klary z Asyżu, która pobierała nauki od Franciszka na temat franciszkańskiej drogi ubóstwa. W 1221 r., Trzeci Zakon został utworzony dla ludzi, którzy postanowili postępować według zasad Franciszka, ale nie wstępować do klasztoru i Zakon ten został nazwany Trzecim Zakonem Franciszkańskim. Franciszek zaczął także wykładać Ewangelię dla naśladowców Mohameta.

W 1219 r. Franciszek przyłączył się do rycerzy, udających się na wojnę krzyżową do Damiate w Egipcie, aby odwiedzić kraj, gdzie jego Wielki Przykład, Pan Jezus Chrystus mieszkał i po którym podróżował. To jest moment na podjęcie decyzji, kiedy Franciszek spotyka mężczyznę chorego na trąd. Ten mężczyzna nie zrzucił go z jego konia; Franciszek nie rzucił mu monety, ale zsiadł z konia, podszedł do tego mężczyzny i przytulił go. Po tym zdarzeniu, (on czuł się bardzo wrażliwy) i on zaczął myśleć coraz więcej o sposobie jak traktować ludzi oraz zwierzęta, własność i pieniądze, dobre rzeczy i rozczarowania, przyjaźń i władzę. Władzę wtedy sprawował Sułtan. W czasie, gdy trwają wojny krzyżowe, Franciszek decyduje się pojechać i odwiedzić Sułtana, w miejscu gdzie znajdowało się główne dowództwo wojsk muzułmańskich i wybiera się tam całkowicie nieuzbrojony, aby porozmawiać z Sułtanem, który wita go z szacunkiem.

Franciszek decyduje się powrócić do domu, kiedy on słyszy, że jego koledzy – bracia zakonni są w zamieszaniu. Po przyjeździe, on rezygnuje z pozycji Przełożonego Zakonu. W 1224 r. dużo większa grupa Franciszkanów czyta i głosuje za czasowymi zasadami, które oni zapisują, opisując ich doświadczenie i sposób życia w ciągu ostatnich 10 lat. Jako, że to nie wydaje się być wystarczające, Franciszek potem przygotowuje nową, lepszą wersję. Boże Narodzenie w tym roku on obchodzi przy prawdziwym żłóbku. Jego naśladowanie Pana Jezusa Chrystusa idzie dużo dalej, do tego stopnia, że on spędza czterdzieści dni i nocy poszcząc na górze La Verga, Franciszek otrzymuje Błogosławione Rany Naszego Pana, tak jak on byłby ukrzyżowany.

W 1225 r., on jest leczony ze swojej choroby w San Damiano, gdzie Klara mieszkała ze swoimi siostrami. Franciszek bardzo powoli traci swój wzrok. Podczas swoich, ostatnich lat życia on napisał swój dobrze teraz znany „Kantyk Stworzeń/ Brat Słońce”, w którym Franciszek podkreśla piękno Stworzenia. W ostatnich, kilku miesiącach życia, on podyktował swoją, ostatnią wolę. W pierwszej połowie tekstu on opisał swoją podróż duchową, całkowitą i szczerą służbę Pani Ubóstwa, która spowodowała, że on zaniedbał swoje, własne ciało. Franciszek zmarł trzeciego października 1226 r., w kaplicy w Portiuncla, w wieku czterdziestu czterech lat, będąc całkowicie wyczerpanym. Dzień 3-ego października jest dniem wspomnienia tego Świętego, a w 1929 r., Światowy Fundusz Dzikiego Życia (the World Wild Life Funds) uczynił dzień 4-ego października Światowym Dniem Zwierząt, jako, że Franciszek był znany z miłości do zwierząt. Ciało Franciszka zostało przeniesione w procesji, przez mieszkańców Asyżu do San Gorgio - jego pierwszego miejsca pochówku oraz miejsca, w którym Papież Grzegorz 1X ogłosił go Świętym, w dniu 16-ego lipca 1228 r. Później, Fra Elia wybudował Bazylikę, która jest poświęcona Świętemu Franciszkowi i on został pochowany w dolnym kościele. Klara żyła jeszcze wiele lat i to było blisko dnia jej śmierci w 1253, kiedy Papież Innocenty 1V zgodził się zaakceptować jej zasady dla Zakonu Ubogich Klarysek.

Franciszek jest znany z wniesienia uczucia do życia duchowego. Nie tylko kładziono nacisk na rygory zakonu, ale także na uczucia: miłość Boga do ludzi, ludzkie cechy Pana Jezusa Chrystusa i Jego Świętej Matki Maryi. Franciszek miał także szczególną miłość do Przyrody - którą Bóg stworzył. Według legendy kazania Franciszka były skierowane również do ptaków oraz kwiatów. Franciszek wzywał je wszystkie do miłości Boga i posłuszeństwa Bogu. Wszystkie żyjące stworzenia były nazwane Jego braćmi. On prosił wszystkich ludzi, aby otworzyli swoje serca dla Boga, przyrody, w której Bóg jest zawsze obecny. Inną bardzo dobrze znaną legendą jest ta o wilku Gubbio-ego. Mówi się, że ten wilk atakował ludzi, ale gdy Franciszek uczynił znak Krzyża nad nim, wilk zamknął pysk i położył się spokojnie na plecach.

Jeśli my chcemy podtrzymać naszą ziemię dla przyszłych pokoleń, my musimy znaleźć sposób w jaki moglibyśmy pogodzić ludzi oraz przyrodę, która jest podstawą ludzkiego życia. My musimy uznać, że Przyroda jest bardzo wartościowa, bardziej niż my ją myślimy. My musimy traktować ją z szacunkiem, w jej własnym oraz w naszym interesie. Żaden filozof i myśliciel religijny nie był tak wrażliwy na relacje pomiędzy człowiekiem a przyrodą jak Święty Franciszek z Asyżu. Co my teraz robimy, aby zachować przyrodę, aby traktować ją z większym szacunkiem, aby bardziej troszczyć się o nią i wytworzyć bliższe relacje pomiędzy człowiekiem a przyrodą, szanować dzikość i wszystko co żyje na takich terenach, to co zaczął czynić Franciszek z Asyżu.

Symbol Tau:

 

Franciszek pewnego razu napisał krótki list do swojego przyjaciela, Brata Leona, w którym on błogosławił go. Brat Leon potwierdził, że Franciszek sam napisał to błogosławieństwo i podpisał je z Benedicat dla Brata Leona, które znaczy: Niech Nieśmiertelny Bóg błogosławi ciebie, Bracie Leonie.
On wziął to błogosławieństwo z Biblii. „Niech Wszechmocny Bóg błogosławi ciebie i chroni. Niech On ukaże tobie, Jego Wszechmocną twarz i będzie wdzięczny tobie i obdarzy cię pokojem.” Tau – to jest ostatnia litera greckiego alfabetu. Franciszek kochał symbol Tau i często wspominał go podczas swoich wykładów. On także używał tej litery w nagłówkach listów w korespondencji oficjalnej oraz podpisywał listy tą literą. On nie widział nic innego niż czoła wszystkich, którzy przyjęli Pana Jezusa jako ich własnego, ze Znakiem Krzyża.

Patron:

Święty Franciszek jest Patronem Zakonu Franciszkanów, sprzedawców, krawców, ubogich. Także wszystkie organizacje przyrodnicze proszą o pomoc Świętego Franciszka z Asyżu.

Posąg:

Jego posąg ukazuje go z krzyżem na klatce piersiowej, czaszką, Różańcem i białą Lilią.

Kantyk Słońca - (Kantyk Stworzeń)

Najwyższy, Najpotężniejszy, Najlepszy Panie,
Cała sława jest Twoja, cała chwała, cześć i błogosławieństwa.
Do Ciebie tylko, Najwyższy one należą;
żadne śmiertelne usta nie są warte, aby wymawiać Twoje Imię.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za wszystkie Twoje stworzenia,
szczególnie za Brata Słońce,
który jest dniem i poprzez którego Ty dajesz nam światło.
I on jest piękny i promienieje z wielką okazałością
Ciebie, Najwyższy, on nosi Twoje podobieństwo.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Siostrę Księżyc i gwiazdy.
W Raju Ty uczyniłeś je jasnymi, cennymi i bez skazy.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Braci Wiatr i Powietrze,
spokojne i burzowe, wszystkie rodzaje pogody,
przez które Ty miłujesz wszystko to, co Ty stworzyłeś.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Siostrę Wodę,
tak użyteczną, pokorną, cenną i czystą.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Brata Ogień,
poprzez którego Ty oświetlasz noc.
On jest piękny, igrający, krzepki i mocny.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Siostrę Ziemię,
która nas podtrzymuje,
z jej owocami, kolorowymi kwiatami i ziołami.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za tych, którzy wybaczają,
przez miłość do Ciebie znoszą choroby i utrapienia.
Błogosławieni są ci, którzy cierpią w pokoju,
przez Ciebie Najwyższy, oni będą ukoronowani.

My wysławiamy Ciebie, Panie, za Siostrę Śmierć,
od której żadne żyjące stworzenie nie może uciec.
Nieszczęście dla tych, którzy umierają w swoich grzechach!
Błogosławieni są ci, których Śmierć zastanie, gdy wypełniają Twoją Wolę.
Żadna inna śmierć nie może ich skrzywdzić.

My wysławiamy i błogosławimy Ciebie, Panie i dziękujemy Tobie,
i służymy Tobie z całą pokorą.
Amen.